دوستت دارم

عقربه های ساعت رو به مشرق یخ بسته اند. چشمانم سکوت کرده اند. فقط نیمی از بلور مهتاب در آسمان پیداست و نیمی دیگرش را ابرها به اسارت برده‌اند. دلم هوای تپیدن با ستارگان را دارد و چشمانم هوای باریدن با ابرها. در چشمان سبز تو خیره میشوم و مرغان بازیگوش نگاهت را به لبخندی شادمانه پرواز میدهم و خود عاشقانه بر ساحل چشمانت می نشینم. تو پلک بر هم می‌زنی و هر بار فصلی از خاطره های سبز من مرور می‌شود. زمان می‌وزد و در مسیر ثانیه‌ها خاطرات من تبخیر می شوند. دشتی از حرف و باغی از کلمه ها دارم، ای دوست! هر چه بنویسم و بگویم کم است فقط میتوانم قلبم را بشکافم و قطره خونی را به عنوان «دوستت دارم» تقدیمت کنم.

                                      دوستی یعنی چه؟

در تفسیر المیزان در توضیح کلمه ((أخلاّء)) ، دوستی چنین تعریف شده است: کلمۀ أخلاّء جمع خلیل به معنای دوست است. و اگر دوست را خلیل گفته اند بدان جهت است که آدمی، خلّت یعنی حاجت خود را به او می گوید. و ظاهراً مراد از اخلاّء ، مطلق کسانی است که با یکدیگر محبت می کنند. چه متقین  واهل آخرت که دوستی شان با یکدیگر به خاطر خداست(نه به خاطر منافع مادی) و چه اهل دنیا که دوستی هایشان به منظور منافع مادی است.

در کتاب المحجّة البیضاء ، دوستی چنین تعریف شده است:

(( دوستی یعنی همنشینی، معاشرت و گفتگوی انسان با افرادی که به آنها علاقه و محبت دارد، زیرا با غیر دوست معمولاً کسی قصد معاشرت ندارد. این دوستی و ارادت و محبت یا لذاته است و یا مجازی و واسطه ای است که انسان به وسیله آن به دوست حقیقی برسد)).

                                          دوستی حقیقی 

این نوع از دوستی مخصوص اولیاء و مؤمنان واقعی است که تمام ارادت و انس و محبت خود را نسبت به خداوند تبارک و تعالی و اهل بیت عصمت و طهارت(ع) صرف نموده اند. آری اینان نخبگان عالم و کسانی هستند که از غیر دوست رسته و به دوست پیوسته اند و آنچنان لذت این دوستی را چشیده اند که حاضر نیستند دنیا و آنچه در آن است را با لحظه ای انس و محبت و مناجات با خدای تعالی و ارادت به ساحت معصومین(ع) عوض کند . زیرا آنان خود مصداق واقعی دوست اند.

(و الَّذینَ آمَنوُا اَشَدُّ حُبّاً لله )

آنان که ایمان دارند بیشترین محبت و عشقشان به خداست.